తెరచి ఉన్న కిటికీలోంచి ఒంటిమీద జల్లుపడి చటుక్కున మెలకువ వచ్చింది. కళ్ళు తెరచి కిటికీలోంచి చూశాను. సన్న చినుకులతో వాన, గాలి మాత్రం తీవ్రంగా వీస్తోంది. సగం నలుపూ, సగం తెలుపూ గల తెలవారగట్ల సన్నని చినుకుల దారాలు గాలిలో కదిలిపోతున్నాయి. చెదిరిపోతున్నాయి. ప్రహరీగోడ దగ్గర మందార పట్టుపువ్వులు ఎర్రగా వానలో తడుస్తున్నాయి. చల్లని గాలికి ఒళ్ళంతా ఏదో హాయిగా ఉంది. చల్లదనం మనస్సులోకి వెళ్ళి బాధ్యతల్నీ, సమస్యల్నీ, భయాల్నీ దాచుకున్న వేడి సెరిబెల్లాని కూడా చల్లపరుస్తోన్నట్లుఅనిపించింది.
కళ్ళు మూసుకున్నాను. ఎవరో మంచుకొండల మీద స్కేటింగ్ చేస్తున్న దృశ్యం. విశాఖపట్నంలో డాల్ఫిన్స్నోస్ దగ్గర తెల్లని ఓడ కదులుతూన్న దృశ్యం. మద్రాస్ కాలేజీ ఆవరణలో, ఎవెన్యూలో నడుస్తూన్న దృశ్యం. ఈ మూడింటికీ ఏదైనా సంబంధం ఉందా? హాయిలో హాయి అనే పరుపులో నన్ను నేను చుట్టుబెట్టుకున్నట్టు ఏదో ఫీలింగ్; ఈ ఫీలింగ్ని పోనివ్వకూడదనుకుంటూనే ఒళ్ళు ముడుచుకుంటూ, కళ్ళు మూసుకుంటూ చల్లవానని మనసులో కురిపించుకుంటూ చెయ్యి పక్కకి జాపాను. మెత్తగా ముదురుగా లావుపాటి పాత రబ్బురులాగా చేతికి తగిలింది. అంతవరకూ పక్కమీద నా పక్కనే సుభద్ర పడుకుని ఉందన్నమాట మరిచిపోయాను. పండ్రెండేళ్ళ క్రితం తాకగానే కొత్త ఉద్రేకాలూ, రహస్యాలూ నాలో ప్రవర్తింపజేసిన ఈమె శరీరం, ఇన్నేళ్ళ పరిచయంలో, అనుభవింపబడడంలో పిల్లల్ని కనడంలో వయస్సు పెరిగి ఈనాడు ఆకర్షణని కోల్పోయి ‘ఇల్లాలు’ అనే ఒక వ్యర్థ గౌరవప్రదమైపోయిన ఈమె శరీరం, నా చేతికి తగలగానే వానా, వేకువ, మందారచెట్లూ గబుక్కున మాయమైపోయాయి.
వాటిస్థానే పెళ్ళికి ఎదుగుతూన్న ఆడపిల్లా, టాన్సిల్స్ ఆపరేషన్ చేయించవలసిన చిన్న కొడుకూ, బ్యాంకిలో తరిగిపోతూన్న డబ్బూ, ఎప్పుడూ రిపెయిర్స్కొచ్చే కారు వచ్చి నిలుచున్నాయి. కాసేపు కూడా కల్పనా సుఖాన్ని ఊహించుకోనివ్వని కఠిన వాస్తవికతలా కనపడింది భార్య. ఆమెవైపు తిరిగి చూశాను. ఒంటిమీద సగం సగం బట్టతో రేగిన జుట్టుతో గృహిణి ధర్మాన్ని రోజంతా నిర్వహించిన అలసట కనిపించే కనురెప్పలతో, లావెక్కి ఒంపులు మాయమైపోయిన ఒంటితో జాలిగా కనిపించింది. ఏదో బాధ అనిపించింది. ఎవరో నన్ను దగా చేస్తున్నారనిపించింది. మాంచి ట్యూన్ వినిపించే రేడియో గొంతుని ఎవరో నొక్కేసి వికటంగా నవ్వినట్టనిపించింది. ప్రథమ యౌవన దినాలు లీలగా జ్ఞాపకం వచ్చాయి. సుతారపు అత్తరువాసన లాంటి జ్ఞాపకాలు - ఆ రోజులు!