లిఫ్టులోకి ఎంటరయ్యాడు గోపాల్రావు. మరో గుమాస్తా ఎవడో లోనికి రాబోయాడు. లిఫ్టుబాయ్ ఊరుకోలేదు. అక్కడికేదో కొంపలు మునిగిపోతున్నట్లు ఒక్క ఉదుటున లేచి చేయి అడ్డుపెట్టి అతగాణ్ని బయటే ఆపేశాడు.‘‘సార్ కనపళ్లేదా రా’’ అంటూ కసురుకున్నాడు. గోపాల్రావుకు ఠారెత్తింది. వెళ్లవలసింది 7వ ఫ్లోరు కాకపోతే తానసలు లిఫ్టు ఎక్కేవాడే కాదేమో! తప్పదు ...‘‘తమరుండగా మరొకరు ఎందుకని?’’ ఇకిలించాడు లిఫ్టుబోయ్.అయిపోయింది. వాడు చెప్పవలసింది చెప్పేశాడు.ఇక తాను చేయవలసింది మాత్రమే మిగిలుంది.‘‘మళ్లీ దిగుతా కదరా’’ అన్నాడుఅప్పటికీ .. కాస్త వ్యవధిచిక్కుతుందని.
‘‘డ్యూటీ దిగేస్తున్నా సార్’’ అన్నాడు వాడు రెడీమేడ్ సమాధానంతో. తప్పలేదు. జేబులో చెయ్యిపెట్టాడు. ఒక పచ్చనోటు బరువు తగ్గింది. తన చిన్నతనంలో అయితే పచ్చనోటు అనే పదాన్ని వందరూపాయలు అనే అర్థంలో వాడుతుండినట్లు గుర్తు. ఇప్పుడు ఆ నోట్లు జేబులో పెట్టుకు వస్తే ఉపయోగం లేదు. ఇలాంటి వీరముష్టిగాళ్లెవరూ వాటిని ఎడమచేత్తోనూ ముట్టుకోరు. పైపెచ్చు ‘ఎలా కనిపిస్తున్నాన్సార్ ’ అంటూ నిజాయితీ ప్రదర్శించినా ఆశ్చర్యం లేదు. కానీ వారు చిరునవ్వులు మాత్రం చిందించాలంటే, అధమం 500 నోట్ల కట్టతో రావాల్సిందే. 7వ ఫ్లోరు వచ్చేసింది. డోరు తెరచుకునేలోగా వాడు వంగిసలాములు సమర్పించుకున్నాడు.
పేషీలోకి వెళ్లాడు.‘‘సార్ కోసం వచ్చారా?’’ మెత్తటి పలకరింపు. కాకపోతే.. ఇక్కడ, ఇక్కడికిక్కడ పుచ్చుకునే వాళ్లుండరు. అవునన్నట్టు నవ్వాడు. ‘‘మీటింగులో ఉన్నారు. వెయిటింగ్ రూంలో కూర్చోండి అరగంట, గంటలో పిలుస్తా’’.‘వెయిటింగు రూం’ అంటే అదో భయం. వెయిటింగ్ రూం ఏసీ 18 వద్ద పనిచేస్తోంది. కానీ గోపాల్రావుకు కణతల మీద చెమటచుక్కలు పొడుస్తున్నాయి. ఇంతలో మళ్లీ ఒక చేటంత చిరునవ్వు తనని వెతుక్కుంటూ వచ్చేసింది, చేతిలోని ట్రేలో గాజు గ్లాసులో చల్లటి మజ్జిగ నింపుకుని. ‘‘బాగున్నావా’’ అంటూ మజ్జిగ తాగి గ్లాసు తిరిగిచ్చాడు. కానీ చేటంత చిరునవ్వు మాత్రం వెంటనే బయటకు వెళ్లలేదు. నుదుట కొన్ని చెమటచుక్కలు పెరిగాయి. తుడుచుకున్న రుమాలును ఒక జేబులోకి నెట్టి, మరో జేబులో చెయ్యిపెట్టాడు గోపాల్రావు. ‘‘ఇంకోగ్లాసు తెమ్మంటారా సార్’’ అన్నదా చేటడు చిరునవ్వు. కంగారు పెరిగింది. వడివడిగా తల అడ్డంగా ఊపాడు.