‘‘ఆడపిల్లవాళ్లు తయారై కూర్చున్నారు. పదరా అంటే తటపటాయిస్తావేంట్రా’’ అన్నాడు తండ్రి చతుర్ముఖం కొడుకు బ్రహ్మపుత్రతో.‘‘ఏవిటి నాన్నా ఇది! పెళ్ళి కావాల్సింది నాకు. చేసుకునేది నేను’’ వినిపించీ విని పించనట్లు గొణిగాడు కొడుకు.ఎప్పుడూ లేంది కొడుకు ఎదురు చెప్పినందుకు తండ్రి ముఖం రంగుమారింది. మారిన రంగు ఖంగుమనేలోపు కొడుకు పక్కగా వచ్చింది తల్లి పుల్లాబ్జాక్షి.‘‘వాడికంటూ అభిప్రాయం ఒకటి ఉంటుందన్న సంగతి విస్మరించి మీరు మరీ దాష్టీకం చేస్తున్నారు’’ అంది తల్లి.‘‘ఆ ఒకటికి నీ ఒకటిని తోడు చేయకు! వాడంతగా చికాకు పడాల్సిన అగత్యం ఏమొచ్చి పడిందో యిప్పుడు’’ పక్కచూపుతో అన్నాడు చతుర్ముఖం.
‘‘లేకపోతే ఏంటండీ! అమ్మాయెవరో తెలీకుండా, కనీసం ఫొటో అయినా చూపించ కుండా, ఏకంగా, రారా పెళ్ళి చూపులకి అంటే వాడు కంగారు పడకేంచేస్తాడు. అసలు వాడికిప్పుడు పెళ్ళి చేసుకునే ఉద్దేశం ఉందే లేదో’’ అంది పుల్లాబ్జాక్షి కొడుకు తల నిమురుతూ.‘‘కోడలంటే ఇంటికి రాబోయే దీపం! ఆ వెలుగు వెలుగేంటో, ఎలా ఉండాలో నాకు తెలీదనుకున్నావా! ఆ వెలుగులో నా గుండె ఆనందాలు చూడదనుకున్నావా’’ తన గదిలోకి తాను వెళుతున్న కొడుకు చెవిని కూడా తాకేట్లు అన్నాడు చతుర్ముఖం.
‘‘అయ్య బాబోయ్! మళ్ళీ మొదటికొచ్చారు. ఈయనకు అర్థమయ్యేట్లు ఎలా చెప్పాలో ఏంటో’’ ఏదో గోడకు చెప్పినట్లుచెప్పి, వంటింట్లోకి వెళ్ళింది పుల్లాబ్జాక్షి.‘‘ఇప్పుడు మీరిలా బిగదీసుకు అక్కడ వాళ్లకు నేనిచ్చిన మాట ఏం కావాలి’’ అంటూ భార్య వెనకాలే వెళ్ళాడు చతుర్ముఖం.‘‘మమ్ముల్ని అడక్కుండా మాటెందుకు ఇచ్చారో’’ అంది పుల్లాబ్జాక్షి. ఒకటే కాలేజీ, ఒకటే సంవత్సరం. ఒకటే సబ్జెక్టు ఇద్దరిదీ, అంటే క్లాస్మేట్సనేగా! ఇలా ఒకరికి తెలియకుండా ఒకరు పెళ్ళి చూపులు చూసుకుని పలకరించుకుంటే చూడాలనిపించిందోయ్. ఆ అమ్మాయినే చేసుకోవాలనేమన్నావుందా. ఆ అమ్మాయినే చేసుకోరా అనేమన్నా శాసిస్తున్నానా’’ అన్నాడు.