గ్లాస్లో మరో పెగ్ ఫిక్స్ చేసుకొని బాల్కనీ వైపు నడిచాను. అక్కడనుండి రాజా సీట్ మీదుగా కొండల్లోకి జారుతున్న సూర్యుడు నారింజ బంతిలా అందంగా కనిపిస్తాడు. మడికిరి వచ్చే యాత్రికులంతా మిస్ కాకుండా చూసే దృశ్యమది. రాజా ప్రతిరోజూ అక్కడే కూర్చుని ప్రకృతిని ఆస్వాదించేవాడట. ఆయనిప్పుడు లేకపోయినా ఆ ప్లేస్కి మాత్రం రాజా సీట్ పేరు స్థిరపడిపోయింది. సీట్కి ఎదురుగా చిన్న గెస్ట్హౌస్. ఎప్పుడొచ్చినా అక్కడే నా మకాం. అదేమీ పెద్ద హోటల్ కాదు. పది, పదిహేనుమంది గెస్ట్లకు ఆతిథ్యం ఇవ్వగల చిన్న బిల్డింగ్. గత ఐదేళ్లుగా ఆ పరిసరాలు బాగా అలవాటయ్యాయి నాకు. మూడు నెలల కొకసారొచ్చి, వారం రోజులు ఉండడమనేది నా జీవితంలో ఒక భాగమైపోయింది.
సూర్యుడు జారుకున్నాక ఒక్కొక్కరుగా అందరూ వెళ్ళిపోయారు. అక్కడక్కడ కొన్ని యువజంటలు మాత్రం కనిపిస్తున్నాయి. కొద్దిసేపాగితే వారు కూడా వెళ్లిపోతారు. చాలామందికి తెలియని విషయం ... రాజా సీట్ నుండి వెన్నెల రాత్రులు ఇంకా అందంగా కనిపిస్తాయని. కనుచూపుమేర పచ్చటి కొండలు తప్ప జనావాసాలు కనిపించవు. ఎదురుగా కొండ .. అందమైన అమ్మాయి నవ్వులా, కొండ వంపు ఆమె నడుము వంపులా, దాని మీద పడ్డ వెన్నెల మెరుస్తున్న చెమట చుక్కలా ఉంది.అయినా ... ఈ రోజు అక్కడ కూర్చోవాలనిపించలేదు.
నాలో అసహనం. మూడు రోజుల నుండి రాజీ కోసం ఎదురు చూస్తున్నా. ఈ రోజు రాత్రికి ఎలా అయినా వస్తానంది. సాయంత్రం 3 గంటలకు బెంగుళూరు నుండి కారులో బయలుదేరుతూ ఫోన్ చేసి, నిక్కీని వెంట తీసుకొస్తున్నానంది. ఈ పాటికే రావాల్సింది. గంటన్నర నుండి ఫోన్ నాట్ రీచబుల్ అని వస్తోంది. లాస్ట్ కాల్ కుశాల్నగర్లో ఉన్నప్పుడు చేసింది. అక్కడనుండి అంతా ఘాట్ రోడ్. గంట ప్రయాణం. గంటన్నరయినా ఇంకా రాలేదు. వాతావరణం ప్రశాంతంగానే ఉంది. రాజీ ఎప్పుడూ ఇంతే. ఏ పనైనా నింపాదిగా చేస్తుంది. దేనికీ తొందర పడదు. నా కంగారు చూసి నవ్వేస్తుంది. ఒక్కోసారి నేనే అనవసరంగా కంగారు పడుతున్నానేమో అనిపిస్తుంది.